Mijn verjaardagwens voor Sophia

Er zijn dromen in ons hart die we soms heel lang met ons meedragen. Er is zoveel dankbaarheid in het hart dat het vaak moeilijk is om in woorden te beschrijven. Er zijn mensen die engelen zijn en dit is voor hen. Ze hebben voor ons gezorgd en dit is mijn manier om hen vandaag te bedanken.

Ik ben Magdalena, een Poolse vrouw en woon al enkele jaren in dit prachtige land. Ruim 6 jaar geleden werd ik van de ene op de andere dag patiënt in Kinderziekenhuis Sophia in Rotterdam. Het bleek dat de baby die ik al 20 weken onder mijn hart droeg, ziek was. Al snel kwam ik terecht bij het Kinderziekenhuis in Sophia. Vanaf het begin werd ik omringd door zorgzame en vriendelijke begeleiding. Een week later werd mijn prachtige zoon geboren, een maand te vroeg...

Helaas bevestigde dit alleen maar dat het niet goed met hem ging. De organen in zijn buik zaten elk op een andere plaats, maar hij heeft het overleefd. Vandaag weet ik dat hij dankzij fantastische specialisten, die hem op het laatste moment bijstonden tijdens de keizersnede, van de dood gered is. Ten tweede had hij een enorme vastberadenheid om te leven. Mijn man en ik noemden het hele personeel altijd 'engelen'. Wij en onze zoon zijn uitstekend verzorgd. Er was altijd iemand bij het bedje van onze baby, 24 uur per dag, 7 dagen per week. Ze zorgden ervoor dat we zoveel mogelijk bij elkaar waren. Wij werden naar het bed verplaatst, zodat we zo dichtbij mogelijk konden zijn als er moeilijke momenten kwamen. Wij werden over alles geïnformeerd. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik slechter was omdat ik uit een ander land kwam. Wij, onze kleintjes, werden met veel respect en zachtheid behandeld. Het hele personeel: de professoren, de verpleegkundigen, het schoonmaakpersoneel, het personeel dat de maaltijden bezorgde. We voelden ons als familie. Ze vormden ons schild in de strijd tegen de dood, die ergens om de hoek op ons wachtte. We waren veilig, we waren samen. In andere landen is het niet mogelijk om zo dicht bij een baby op de intensive care te zijn. Hier is het alsof het leven telt, en we vechten samen voor elke dag, elke minuut. Iets dat niet met woorden beschreven kan worden.

Ondanks de tragische situatie waarin we ons bevinden, is er veel liefde en vrede. Het gevoel dat we in goede handen zijn. Frank was een prachtig jongetje dat ons elke dag liet zien hoe we moesten leven. Hij vocht en gaf niet op... Op een dag moesten we afscheid van hem nemen en de volgende dag gaf hij ons hoop dat hij de ziekte zou overwinnen. Iedereen die dicht bij ons kind stond, geloofde met ons mee. Ze vochten voor hem alsof het hun kind was. Ze aten eenvoudige maaltijden in een kleine ruimte... Als ik erover nadenk, raak ik meteen ontroerd. Ik weet hun namen niet meer, maar hun gezichten staan voor altijd in mijn hart gegrift. Ze waren zo lief voor hem. Engelen die op aarde lopen. Zij verdienen het allerbeste.

Toen onze warrior de urenlange operatie overleefde, groeide onze hoop dat alles goed zou komen nog meer. Helaas is Frank, na 13 dagen van zijn aanwezigheid te hebben genoten, vredig ingeslapen en is hij heengegaan naar een betere wereld. We wilden hem alles geven, maar iemand had een ander plan. Dankzij de medewerkers, Make a Memory en vele anderen hebben wij mooie herinneringen. Ik ben daar dankbaar voor, want aanvankelijk kreeg hij maar 20% kans om na de geboorte te overleven. Het is dus goed dat we deze paar mooie dagen hebben gehad. We voelden ons allemaal anders in dat ziekenhuis, maar toch voelden we ons nooit alleen. Ons gezin verbleef op dat moment in een ander land, maar we kregen voor die tijd een nieuwe, ziekenhuisversie. Het was een onbetaalbare ervaring.

Toen ik in februari met mijn tweede zoon weer bij het Sophia binnenstapte, kwamen alle herinneringen weer naar boven. Ik heb met eigen ogen gezien hoeveel er in de loop der jaren is veranderd. Ik heb een tijdje gesproken met de dame die in het ziekenhuis allerlei activiteiten voor kinderen organiseert. Er wordt daar zoveel goeds gedaan, zodat kinderen niet denken dat het een ziekenhuis is, dat het een ziekte is, dat ze bang zijn... Het is zo belangrijk en ik ben blij dat dit daar gebeurt. Ik besloot dat ik voor mijn verjaardag een inzamelingsactie voor het ziekenhuis zou starten. Ik schrijf je hierover omdat ik aan de andere kant van deze muren heb gestaan en weet wat daar gebeurt.

Er is veel ten goede veranderd in het ziekenhuis, maar de behoeften veranderen ongetwijfeld elk jaar. Ik denk niet dat het aantal afneemt, maar dat het groeit. Er zijn veel kinderen van verschillende leeftijden die elke dag vechten. Sommigen blijven er maar kort, zoals onze Frank, anderen kampen jarenlang met ziekte. Vaak is het ziekenhuis hun thuis. Ik vraag u om even stil te staan en te helpen. Het gaat niet om grote hoeveelheden. Als we met veel mensen zijn, kunnen we samen mooie dingen doen, tegen lage kosten. Wij wandelen vandaag en het gaat goed met ons. Laten we aandacht besteden aan de mensen die het nodig hebben. In dit ziekenhuis zoeken ze dagelijks naar oplossingen voor de moeilijkste vragen. Ze zoeken naar hulp, nieuwe behandelmethoden, zodat er zo min mogelijk kinderen sterven. Het is een voortdurende zoektocht naar hoop. Wie weet, misschien voor je kinderen, misschien voor andere generaties. Ze denken aan de toekomst... Ik zag de betrokkenheid van deze mensen. Vecht voor elk kind.

Als u het gevoel heeft dat u kunt helpen, bedankt namens mij en het hele team van artsen, medewerkers en engelen dat daar werkt.